GÜL GÜNGÖR
İnsan Kaynakları
851.
Sene 2002, bir bankta oturmuş, heyecanla ilk ders saatimi bekliyorum, içimde umutla karışık çaresizlik var. Yanımda kocaman bir heykel tüm ihtişamıyla dimdik duruyor, tanımıyorum, kim bilir kim diye geçiriyorum içimden. Dertleşiyoruz… O heykelin siz olduğunu öğreniyorum. O zamanlar pek anlamıyorum. Ama şimdi çok daha fazla anlıyorum. İşte o gün belki bir heykelle konuşmuş olsam da arkamda olduğunuzu hissettiğim anlardan biriydi, tıpkı bugün olduğu gibi. Gurur duyuyorum yaptıklarınızla. Gurur duyuyorum okulumun adını her duyduğumda. Hakim olamadığım, tarifsiz, bu hissi bana yaşattığınız için, sağ olun hocam. Okulumun adını her söylediğimde gözlerimi yaşarttığınız için, sağ olun hocam. Bu öğrenciler sizin eseriniz, bu öğrenciler sizin adınız. Ve bu öğrenciler hep var olacak sizin sayenizde. Belki bir İhsan Doğramacı tekrar gelmeyecek ama; sen rahat uyu hocam bizler senin yüzünü kara çıkartmayacağız. Hepimizin başı sağ olsun. Nur için de yat hocam…
25.02.2010 21:14